Tja, wat zeg je dan

Vanochtend ben ik met Antonino een kijkje gaan nemen bij het voetbalveld van Urubamba. Op dit moment bivakkeren daar onder de tribunes tientallen gezinnen die hun huis zijn kwijtgeraakt. Ook worden er kleren, kookgerei en eten uitgedeeld aan de getroffen gezinnen. We gingen er heen om te kijken of CENFOPAR misschien kan helpen. Op ons terrein hebben we namelijk een internaat voor de studenten van onze landbouwschool, maar aangezien het nu schoolvakantie is staan deze kamers leeg. Ook heeft CENFOPAR een aantal slaapzalen en collegezalen die momenteel niet gebruikt worden.

Terwijl Antonino met de verantwoordelijke personen sprak, stond ik er een beetje verloren bij. Ik voelde me niet echt op mijn gemak. Ik was de enige buitenlander en het voelde een beetje alsof ik was gekomen om naar andermans ellende te kijken. Opeens greep een klein meisje mijn arm vast. Ze keek op het schermpje van mijn camera naar de foto die ik zojuist had gemaakt en begon toen zomaar uit het niets te vertellen.

Ze vertelde dat haar huis was ingestort door het water. Samen met haar vader, moeder en zusje van 1 jaar had ze in alle haast moeten vluchten. Ze hadden geen tijd gehad om dingen mee te nemen en dus was ze nu al haar spullen kwijt. Gelukkig was er niemand gewond. Wel had ze gezien hoe een oude vrouw tijdens het vluchten was gevallen en een hoofdwond had opgelopen. Ze vertelde dat haar hondjes dood waren en het varken kwijt. En dat hun gewassen nu helemaal onder water staan. "Maar ach", verzuchtte ze, "wat kunnen we er aan doen?", "alleen god kan ons helpen".

Ik stond behoorlijk met mijn mond vol tanden. Want tja, wat zeg je tegen een 8 jarig meisje dat dit allemaal net heeft meegemaakt? Niet veel; ik luisterde vooral naar wat ze allemaal te vertellen had, stelde af en toe een vraag en probeerde haar zo en goed en kwaad als het ging gerust te stellen.

Het meisje, dat Dayma bleek te heten, ging verder met haar verhaal. Ze vertelde dat er in haar buurt in Yucay nog maar 2 huizen overeind staan, omdat ze van steen zijn in plaats van adobe. Ze vertelde ook dat dieven misbruik maken van de situatie en bruikbare spullen tussen het puin weghalen. Van haar huis waren er 2 deurposten gestolen die nog in redelijk goede staat waren. Ze wist nog niet waar ze een nieuw huis zouden gaan bouwen, maar wel dat het nieuwe huis waarschijnlijk maar 1 verdieping zou hebben want "huizen met 2 verdiepingen storten veel makkelijker in".

Ze vond het maar vreemd dat het zoveel regende. Dat had ze nog nooit meegemaakt. Haar ouders ook niet. Zelfs haar oma had nog nooit een dergelijke overstroming meegemaakt.

Toen ik haar vroeg of ze in het stadion sliep zei ze dat ze bij familie verbleef. Ze vertelde dat ze naar het stadion was gekomen omdat ze gehoord had dat er om 3 uur kleren zouden worden uitgedeeld aan kinderen. Die kon ze goed gebruiken, want ze had alleen de kleren die ze aanhad. Ze liet zien dat tijdens het vluchten haar sandaal kapot was gegaan. Ze zei dat er waarschijnlijk ook speelgoed zou worden uitgedeeld, "voor de kleine kinderen" voegde ze eraan toe.

Na een tijdje pakte ze mijn hand en vroeg ze of ik mee ging kijken naar de mensen die de kleren aan het sorteren waren. Ze zei dat ze hoopte dat de kleren verdeeld zouden worden in jongenskleren en meisjeskleren. Ik zei dat ik dat een goed idee vond, want wat moet een jongen met een rokje? Een geslaagd grapje aan de lach te zien. Na een tijdje zag ik Antonino vertrekken en dus was het tijd om afscheid te nemen.

's Middags besloot ik terug te gaan. De organisatie was nog druk bezig met het uitdelen van kleding. Ineens zag ik Dayma tussen de mensen staan. Met een nieuwe trui aan. Ze herkende mij ook, nam me meteen bij de hand en bracht me naar haar moeder en zusje. Daar werd ik uitgenodigd erbij te komen zitten. Met zijn viertjes hebben we een hele tijd op het gras zitten praten. De moeder vertelde dat ze nog niet terug was geweest naar het huis omdat ze het niet kon aanzien. Ze vertelde ook dat de vader er inmiddels wel in was geslaagd 200 dakpannen uit het ingestorte huis te redden. Ze vertelde dat ze best een groot huis had, waar ze 5 jaar aan gebouwd hadden en dat net af was.

Gelukkig was het gesprek niet de hele tijd zo serieus. We spraken ook over koetjes en kalfjes, de verschillen tussen Nederland en Peru bijvoorbeeld en haar 1 jarige dochter (die ze Mary Jane had genoemd omdat ze die naam in een film had gehoord). Na een tijdje ging ik met Dayma wat rondlopen. Ik vroeg of ze een foto wilde maken. Dat bleek een schot in de roos. Het volgende half uur heeft ze met mijn camera rondgelopen om foto's te maken, voornamelijk van mij. Het bleek een prima vorm van afleiding te zijn.

Op een gegeven moment gaf ze me ineens een enorme knuffel. Ik kreeg er gewoon een brok van in mijn keel. Ik vind het zo zielig dat deze arme mensen dit moeten meemaken. Vooral voor de kinderen vind ik het sneu. Dayma, ik zal haar en haar verhaal niet snel vergeten.