Fietsen

Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het uitproberen van toeristische tourtjes die ons netwerk aanbiedt of wil aanbieden. De leden van ons netwerk hebben vaak echt geen idee wat toeristen leuk vinden, wat voor comfort ze eisen, wat ze aankunnen, hoe lang een bepaalde afstand voor toeristen lopen is, etc. En dus kom ik als proeftoerist de producten uitproberen. Ik bekijk of de tours haalbaar zijn en of ze wel interessant genoeg zijn. Daarnaast evalueer ik hoe de leden van ons netwerk mij als proeftoerist behandelen. Zijn ze vriendelijk, stellen ze zichzelf voor, zijn ze op tijd, etc. En tenslotte maak ik meestal van de gelegenheid gebruik om foto's te maken voor promotiemateriaal.

Een tijdje terug stond er een fietstocht op het programma. Nou moet ik eerlijk bekennen echt geen fan te zijn van mountainbiken. Bergop vind ik te vermoeiend en bergaf te eng. De bedoeling was van Cuyo Chico naar Huayllabamba te fietsen, een afstand van, naar achteraf bleek, ruim 50 kilometer over heuvelachtig terrein.

Om half 7 's ochtends werd ik opgebeld door Amilcar, onze gids. Hij kon geen vervoer krijgen voor de fietsen. Ineens bleek het vervoer voor de fietsen wel heel erg duur te zijn. Aandachtspunt nummer 1 was binnen. Het feit dat Amilcar geen beltegoed had en ik hem dus de hele tijd terug moest bellen was meteen aandachtspunt nummer 2. Bij echte toeristen kun je het natuurlijk niet maken om geen beltegoed te hebben.

Maar goed, het nieuwe plan was de route in omgekeerde volgorde te doen, want de fietsen stonden nog in Huayllabamba. Gelukkig stond Amilcar op de afgesproken tijd en afgesproken plek te wachten. Iets wat helaas lang niet altijd zo is. Punctualiteit blijft moeilijk voor Peruanen.

De fietstocht begon goed. De omgeving was mooi. We fietsten langs de oevers van de rivier, langs akkers, dorpjes en haciendas. Er was veel begroeiing en schaduw.

Nog fris en fruitig

We passeren een hacienda. Even een promotiefoto maken

Na een tijdje begon ik toch wel pijn te krijgen in mijn nek, schouders en bips. Helaas hadden we niet zo'n zeembroek aan, dus na nog een tijdje deed mijn zitvlak zo zeer dat ik nauwelijks nog op het zadel kon zitten. Na ongeveer 2,5 uur fietsen kwamen we aan in Calca. Ik kon niet meer, maar helaas waren we pas ongeveer halverwege de route.

Ik en Amilcar fietsen langs de rivier

Toen Amilcar voorstelde om een andere dag verder te gaan kon ik alleen maar denken: "Nee, ik wil niet nog een keer moeten fietsen!!". We besloten daarom maar door te fietsen om het maar gehad te hebben. Vanaf Calca was de route echter helemaal niet meer leuk. We fietsten over open vlaktes, in de volle zon. De rivier was nergens te zien en er was ook geen begroeiing of leuke bezienswaardigheden langs de route. Tot overmaat van ramp waaide het ook nog heel hard waardoor we voortdurend aan het stofhappen waren.

Hier zie ik het al iets minder zitten

Bij Lamay aangekomen (na ongeveer 32 kilometer) kon ik echt niet meer verder. Barry en Amilcar hadden het inmiddels ook wel gezien. En gelukkig zag Amilcar ook wel in dat dit deel van de route niet aantrekkelijk was en dat de complete route veel te lang was.

Lachen als een boer met kiespijn

Wat ben ik blij dat we de route hebben uitgeprobeerd voordat echte toeristen deze route hebben gefietst, want dat zou echt een regelrechte ramp zijn geworden. Zo zie je maar dat dit soort bezoekjes naast leuk (bueno, in dit geval dus niet echt), ook ontzettend belangrijk en leerzaam zijn.