Samen pauzeren en thee drinken
Op zaterdag hebben de jongeren in groepjes de huizen van enkele leerlingen van de middelbare school in Patacancha bezocht. Ze waren erg onder de indruk. Ten eerste moesten sommigen behoorlijk ver lopen (en dat op grote hoogte), vervolgens kregen ze vreemde dingen te eten (soep met ingewanden, gedroogde aardappels en cavia, ieehhh!) en tenslotte ervoeren ze hoe zwaar het werk op het land is voor de mensen in deze streek. ’s Avonds hadden we een filmavond. Allereerst werd er een algemeen filmpje over Nederland getoond en vervolgens 3 filmpjes die de Nederlandse leerlingen zelf hadden gemaakt. Heel erg leuk om te zien!
Voetballen verbroedert
De zondag stond in het teken van identiteit en interculturaliteit. De dag begon met een religieuze ceremonie door de Patacanchinos: een betaling aan Moeder Aarde.
Betaling aan Moeder Aarde
Vervolgens waren de Nederlanders aan de beurt. Omdat niet iedereen in de groep religieus was hadden de Nederlanders zelf een ceremonie bedacht die voor iedereen betekenis had. Het uitgangspunt was het Nederlandse gezegde “iedereen moet zijn steentje bijdragen”. We gingen met zijn allen in een cirkel staan en vervolgens kreeg iedereen een steentje. Een voor een legden we het steentje in het midden van de cirkel en zeiden we waar wij ons steentje aan wilden bijdragen. Er werden steentjes bijgedragen aan de gezondheid van de familie, aan een tolerantere wereld, aan een wereld zonder honger, aan meer respect voor de natuur, etc. Het was erg mooi.
Iemand uit Patacancha "draagt zijn steentje bij"
Na de ceremonies werd er in groepjes nagepraat. Over en weer werden er vragen gesteld over elkaars ceremonies. Zo wilden de Patacanchinos weten of die blauwe glazen steentjes in Nederland op de grond liggen, waarom enkele meiden moesten huilen tijdens de ceremonie (voor hen is het heel onbegrijpelijk om in het openbaar je gevoelens te tonen) en of wij in de Apus (berggoden) geloven. De Nederlanders op hun beurt wilden bijvoorbeeld weten wanneer de Betaling aan Moeder Aarde wordt gedaan, waarom, of iedereen het kan doen en waarom we wijn op de grond moesten sprenkelen. Erg interessant.
Nabespreking van de ceremonies
’s Middags gaven de Nederlandse studenten een presentatie over de verschillende bevolkingsgroepen die in Nederland leven (autochtonen en allochtonen). De wenkbrauwen van de jongeren uit Patacancha werden even gefronst bij een foto van een Turks badhuis. Verder werd er ingegaan op de verschillende achterstanden die allochtonen in ons land hebben en op vooroordelen.
Achterstanden uitbeelden
De laatste activiteit van de dag ging over identiteit en elkaar leren kennen. In groepjes van twee moesten de jongeren elkaar interviewen. Allereerst werden in de groep de vragen bedacht. Natuurlijk vonden zowel de jongeren uit Nederland als Patacancha de vraag “of je een vriendje/vriendinnetje hebt” erg belangrijk. Het idee was dat enkele tweetallen hun interview zouden presenteren, maar telkens als een paar klaar was met presenteren stond het volgende enthousiaste tweetal al weer klaar, met als gevolg dat uiteindelijk iedereen zijn interview gepresenteerd heeft. Vooral de vraag “wat zijn je hobby’s” leverde opmerkelijke antwoorden op. Waar de Nederlanders antwoorden gaven als winkelen, muziek luisteren en computeren, antwoordden de Patacanchinos mijn moeder helpen met het huishouden, op het land werken en voor de dieren zorgen. Een interessant leermoment. Hobby’s bestaan voor mensen uit de bergdorpen eigenlijk niet. Zelfs de kinderen zijn eigenlijk buiten school altijd aan het werk.
Thomas (NL) en Daniel (Patacancha) delen de uitkomsten van hun interviews
Gisteren hebben de Nederlandse studenten lessen gevolgd op de middelbare school van Patacancha. In de middag werd daarover nagepraat. Walter, oprichter van Stiching HoPe, de stichting die de middelbare school heeft opgezet, vertelde volop over de situatie zoals die nu is en zoals die vroeger was. Schrijnende verhalen passeerden de revue. Zoals leraren die vroeger een aanstelling voor het leven kregen en niet eens ontslagen werden als ze leerlingen verkrachten, of leraren die nooit op kwamen dagen of altijd dronken waren, leraren die met een megafoon en stok voor de klas stonden om boven het lawaai van de leerlingen uit te schreeuwen en af en toe een tik uit te delen, dorpen waar niet eens compleet basisonderwijs werd gegeven laat staan middelbaar onderwijs, een leraar die een (goed) antwoord fout rekende omdat de leerling hem niet exact geciteerd had. Heel erg indrukwekkend om te horen. En mooi om te beseffen dat HoPe ervoor heeft gezorgd dat er zo veel verbeterd is: er zijn tientallen scholen gebouwd, van kleuterscholen en basisscholen tot middelbare scholen, er zijn lesmateriaal en nieuwe, innovatieve lesprogramma’s ontwikkeld, leraren worden bijgeschoold, etc. Niet voor niks wordt de middelbare school in Patacancha als hét voorbeeld beschouwd van hoe middelbaar onderwijs in de bergdorpen van de Andes zou moeten zijn.
Kleine Alfredo (zoon van de kok) wordt ook bij de uitwisseling betrokken
Later op de middag gaven de leerlingen uit Patacancha een presentatie over discriminatie en vooroordelen. Door middel van theater werden verschillende discriminerende situaties uitgebeeld. Er werd hard gelachen om de sketches, maar helaas werd er niks overdreven en zijn veel van de discriminerende situaties voor de indianen in de hooglanden dagelijkse realiteit. De presentatie werd ondersteund door een PowerPoint presentatie. De jongeren uit Patacancha vertelden dat mensen uit de stad vaak denken dat ze dom zijn en niet met computers overweg kunnen. “Let’s prove them wrong” moeten ze hebben gedacht.
Altijd leuk
Maandagavond heb ik de groep gedag gezegd en ben ik weer vertrokken naar Urubamba. Van tevoren wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik van zo’n uitwisselingsbezoek moest verwachten, maar ik was zeer aangenaam verrast. Ik heb echt 3 ontzettend leuke dagen gehad. Het was niet alleen voor hen, maar ook voor mij een leuke, indrukwekkende, waardevolle en interessante ervaring. Ik werd soms zelfs een beetje emotioneel. Op het moment zelf wist ik niet zo goed waarom, maar achteraf gezien denk ik dat het kwam doordat ik me realiseerde hoe zeer ik Peru met haar prachtige natuur, mensen en cultuur zal gaan missen als ik over 3 maanden hier klaar ben.
Wie meer wil weten over het uitwisselingsproject Going Global van Edukans zie hier.
hee anouk,
BeantwoordenVerwijderenallereerst vond ik het leuk dat je een paar daagjes met ons meedeed.
dat stukje is echt geweldig, had het zelf niet beter kunnen doen!
dat filmpje had ik ook nog niet gezien haha.
Groetjes Alex
P.S. is de beveiliging voor mijn kunstwerk al rond?