Ziekjes

Afgelopen week was ik niet helemaal lekker. Ik snotterde wat, had hoofdpijn en was vooral erg moe. En aan het eind van de week kwamen daar helaas de welbekende maag-darm-problemen nog bij. Vrijdag ging het even helemaal niet lekker en kreeg ik net toen we op veldbezoek waren enorme buikpijn. Nou laat ik aan de Peruanen niet graag weten dat ik me niet lekker voel, maar afgelopen vrijdag kon ik er niet onderuit, want het was overduidelijk dat ik er niet helemaal bij was.

En ja hoor, daar kwamen de goedbedoelde adviezen. Terwijl ik er vrij zeker van was dat mijn buikpijn na een toiletbezoek wel over zou zijn moest ik van mijn collega's meteen naar het ziekenhuis. Ik had vast kolieken, of gastritis, of wie weet wat nog meer. Ik was gek als ik geen antibiotica ging halen. De oorzaak van mijn kwaaltje was ook overduidelijk. Ik had namelijk water gedronken na het nuttigen van een koude lunch en iedereen weet toch dat je na een koude lunch geen water mag drinken.

Ik hoorde het maar gelaten aan en probeerde uit te leggen dat wij Nederlanders niet zo snel naar de dokter rennen en medicijnen krijgen voorgeschreven. Maar mijn houding van "het gaat vanzelf weer over" werd toch niet helemaal begrepen.

Het is niet de eerste keer dat ik zoiets meemaak. Vrijwel in alle landen waar ik ben geweest gaat men bij een kuchje al naar de dokter en die dokter is een dokter van niks als hij geen zak vol medicijnen voorschrijft. Toen ik in Vietnam een vreemde reactie kreeg op insectenbeten, volgens de dokter een huidinfectie, kreeg ik meteen antibiotica, iets tegen allergie en een zalfje voorgeschreven (waarvan later bleek dat je het niet mocht gebruiken bij huidinfecties). En mijn la in Cusco ligt nog vol met niet ingenomen (want naar mijn mening te zware) medicijnen voor een vervelende verkoudheid die ik vorig jaar had.

Ach ja, van de ene kant begrijp ik het ook wel, want mensen in dit soort landen, waar ze niet zo'n zorgverzekering hebben als in Nederland en de zorgkosten relatief duur zijn, geldt des te meer dat voorkomen beter is dan genezen. Maar soms vind ik het ook wel een beetje kleinzerig overkomen.