Ongemakkelijk aanvoelend gemak

Voor een van de stappen van mijn visumprocedure moet ik naar de bank. Nu moet je weten dat het hier in Peru bij banken altijd ontzettend druk is. Internetbankieren bestaat voor zover ik weet niet en ook van overschrijfkaarten en acceptgiro's hebben ze volgens mij ook nog nooit gehoord. Het gevolg is dat de gemiddelde Peruaan voor elk wissewasje naar de bank moet. Voor het betalen van de huur, de telefoonrekening, het abonnementsgeld voor een tijdschrift, noem maar op. Lange rijen die soms tot buiten reiken en om het gebouw heen cirkelen zijn dan ook geen bijzonderheid.

Goed, ik bereid me dus voor op uren in de rij staan. Ik ga nog snel even wat eten, want in de rij staan is niet leuk, maar met een lege maag is het nog veel erger. Mijn verassing is dan ook groot als ik bij de bank aankom en geen rij zie. Tot ik naar binnen ga……

Het is net als bij de Efteling. Je bent blij bij de droomvlucht geen rij te zien, totdat binnen blijkt dat een mensenmenigte als een slang om allemaal hekjes heen kronkelt. Bij de informatiebalie vraag ik waar ik moet zijn. De vrouw doet een beetje raar, kijkt samenzweerderig in het rond en begint dan in moeilijk Engels iets uit te leggen. Ik begrijp niet wat ze bedoelt en zeg dus dat ze gewoon in het Spaans kan praten. "I cannot do that because then the others will hear me", is het antwoord dat ze geeft. Ik snap er niks van totdat blijkt wat ze me duidelijk wil maken. Om de menigte te omzeilen moet ik naar loket 16.

Loket 16, het spoedloket, bedoelt voor zwangere vrouwen, oude mensen en gehandicapten, blijkt dus ook voor buitenlanders te zijn…….