Tijd is een relatief begrip

In Peru in ieder geval...

Het staat al minimaal twee weken op de kalender: woensdag 25 maart om 18.00 uur vergadering in Patacancha. "Nee", zegt mijn collega Ruth, "zes uur is veel te laat, de vergadering is om vijf uur". Patacancha is ruim een uur rijden, dus ik reken uit dat we rond vier uur zullen vertrekken. Om vier uur lijkt echter niemand aanstalten te maken om te gaan. Om kwart over vier wordt me ineens verteld dat we moeten gaan, en wel nú, "haast je Anouk!". Dat doe ik dus maar. Ik breng snel mijn laptop naar mijn kamer en haal mijn jas. Binnen een paar minuten ben ik terug op kantoor…om vervolgens nog een half uur te moeten wachten. Om kwart voor vijf vertrekken we, maar niet voordat we nog even hebben getankt en ons avondeten (bestaande uit koekjes en chocola) hebben gekocht. In een rotvaart rijden we naar Patacancha. Ineens is het van "oei, oei wat zijn we toch laat" en "wat vervelend toch". Ik glimlach en grinnik in mezelf.

Zodra we de geasfalteerde weg verlaten en de bergweg naar Patacancha inslaan vergaat het lachen me trouwens snel. Ik denk dat ik nu weet hoe het voelt om aan rally wedstrijden mee te doen. Ik moet me goed vasthouden en ik krijg zelfs spierpijn in mijn nek doordat mijn hoofd alle kanten op gaat (G-krachten?). Ik grap dat we beter te laat aan kunnen komen dan helemaal niet, maar niemand reageert. Ik geloof dat ze de serieuze ondertoon ook niet horen.

Om kwart voor zes komen we aan in Patacancha…. waar niemand te bekennen is. Men blijkt niet van de vergadering af te weten. We leggen uit dat we niet voor niks zijn gekomen, dat het tijd en geld kost, dus dat ze maar moeten zorgen dat alle groepsleden zich verzamelen voor de vergadering. We spreken af dat wij twee huizen van groepsleden zullen bezoeken en dat Santos de rest optrommelt. Het eerste huis dat we bezoeken is van Juan, de leider van de groep. Tot mijn verbazing blijven we vervolgens ruim een half uur in dit huis hangen omdat Juan zijn ei kwijt moet. Hij heeft familieproblemen, problemen met de groep, problemen met zijn schapen en wellicht nog wat andere problemen die ik heb gemist omdat hij in het Quechua praat. Na een tijd besluiten we naar het tweede huis te gaan, maar daar krijgen we te horen dat de heer des huizes al op ons zit te wachten in het huis van Santos. Inderdaad blijkt iedereen daar al op ons te zitten wachten. Zijn we dus weer te laat.

De vergadering begint uiteindelijk om kwart voor zeven. Een vergadering die volgens mijn collega ongeveer een uur zou duren… Om negen uur zijn we klaar. Onze chauffeur is inmiddels zo'n beetje bevroren in de auto. De ramen zijn beslagen en de auto is niet uitgerust met blazers. Straatverlichting bestaat hier niet en dus zien we geen hand voor ogen. Wat eigenlijk een voordeel is, want nu rijden we tenminste niet zo hard. Om tien uur 's avonds zijn we eindelijk thuis. Pfff vermoeiend hoor, het Peruaanse begrip van tijd en punctualiteit.