Meteen bij aankomst in
Cusco een eerste moment van herkenning: het bandje dat bij de bagageband
el-condor-pasa-achtige liedjes speelt. Een aangenaam welkom. Wel jammer dat de vrolijke muziek niks kan veranderen aan het feit dat onze tassen niet op die bagageband liggen. Nee, onze tassen liggen ongeveer 1100 kilometer verderop in
Lima.
Op weg naar
Urubamba komen nog meer herinneringen bovendrijven. De
taxi's! Overal zie ik ze en allemaal zien ze er nog even slecht uit als vier jaar geleden. En dan die rijstijl van de Peruanen. Al zittende in de auto herinner ik me ineens weer al te goed hoe Peruanen inhalen, bochten nemen en voetgangers en dieren ontwijken (respectievelijk: voor bochten en ook als er tegemoetkomend verkeer komt, de binnenbocht hopende dat er geen tegenligger komt, en door te toeteren en vooral zelf niet uit de weg te gaan). De landschappen waar we doorheen rijden herken ik van mijn eigen foto's. Ik herinner me de eerste excursie die ik toendertijd maakte (naar
Maras en Salineras) en hoe onder de indruk ik was van het landschap. Dat is nu niet anders.
In de loop van de week volgen nog vele
oh-ja-momentjes: de
mammitas (oudere vrouwen) met hun hoeden, talrijke rokken, kleurrijke doeken en vlechten; de talrijke muurschilderingen, sommigen erg lelijk, anderen ronduit prachtig; de slecht uitziende honden (die gelukkig ontzettend sloom zijn en dus niet zo agressief als in
Huaraz); de heerlijke limonade en thee (die de Peruanen verpesten door er drie eetlepels suiker in te gooien); het gebrek aan punctualiteit bij de Peruanen; de formele manier waarop men tijdens vergaderingen spreekt; de zoen op de wang bij het groeten en gedag zeggen ongeacht of je de persoon kent of niet; en de vlooien in mijn bed (ja, weer.....).
Het eten is een verhaal apart. Tijdens de vele maaltijden die we gedurende de week zullen nuttigen in de
comedor van
CENFOPAR blijken mijn herinneringen te kloppen: men eet veel, snel, drie keer per dag warm en altijd aardappels, in wat voor vorm dan ook: gekookt, gebakken,
gefrituurd, geprakt, in de soep, als pap, noem maar op.
Zo op het eerste gezicht lijkt er dus niks veranderd. Of toch? Ik reageer verbaasd als een
campesino uit een redelijk veraf gelegen dorp me mijn
email adres vraagt en mij zijn mobiele nummer geeft. Zo'n beetje elke Peruaan in de regio
Cusco heeft ineens een
mobieltje. En kan je je toch geen
mobieltje veroorloven dan kan je er voor een paar
eurocenten altijd nog eentje huren van de vrouwen met de groene hesjes die op elke hoek van de straat staan.
Het woord regenseizoen blijkt hier ook een relatief begrip te zijn. Werd ik in
Huaraz soms gek van de regen die elke middag uit de hemel kwam vallen, hier merk ik er vooralsnog niks van. Er wordt me verteld dat de regen de afgelopen jaren minder is geworden. Klimaatverandering? Nee, hier is het echt heerlijk weer (even afkloppen), frisse berglucht met een lekker zonnetje, wat wil je nog meer?
Ik word achternagezeten door een jongetje met waterpistool.
Verwikkeld in een schuimgevecht.
Ook de tribune wordt niet gespaard.
Nog een schuimgevecht.
Het eindresultaat: doorweekt, onder het schuim en bedekt met paars krijtpoeder
