Een typisch Grrrrrrr-momentje

Het is vrijdagmiddag en ik ben aan het werk in Urubamba. Om 8 uur moet ik in een restaurant in Cusco zijn om met een stel vrienden Barry's verjaardag te vieren.

Ik ga naar Francisco om te vragen hoe laat we naar Cusco zullen vertrekken. "Om half 6". Als er om half 6 niet echt iets lijkt te gebeuren ga ik nog maar eens informeren. "Ja, sorry, het wordt waarschijnlijk 6 uur". Dus maar weer even wachten. Om 6 uur maakt er echter nog steeds niemand aanstalten om te gaan. Nog maar eens vragen dus. "Ja, sorry Anouk, we zitten nog te wachten op een lading forellen die we naar Cusco moeten brengen (CENFOPAR heeft een forellenkwekerij om extra inkomsten te generen en niet te veel afhankelijk te zijn van donoren), het duurt nog wel 20 minuten". Aangezien ik weet dat in Peru 20 minuten eerder 30 minuten betekenen geef ik het op. Ik besluit naar de bushalte te gaan om daar mijn geluk te beproeven.

Bij de bushalte aangekomen blijkt al snel dat het vrijwel onmogelijk is om met het openbaar vervoer naar Cusco te reizen. Samen met tientallen andere passagiers sta ik tevergeefs op een auto of minibusje te wachten.

Inmiddels ben ik redelijk gefrustreerd. Ik probeer immers al bijna een uur weg te komen uit Urubamba. Ik besluit nog maar een keer Francisco te bellen om te vragen of hij al vertrokken is. "Nee, we zijn net de forellen in de auto aan het laden, we vertrekken over 10 minuten". "Mooi", denk ik, "kom ik toch nog op tijd". Na 10 minuten wachten helaas nog steeds geen auto, na 20 minuten nog steeds niet. Ik vraag me af of ik iets verkeerd begrepen heb en bel nog maar eens. "Ja, sorry Anouk, ik ben nog aan het wachten tot de forellen in de auto worden geladen". "Huh!?" Na 40 minuten komt de auto eindelijk aanrijden. Hevig gefrustreerd stap ik in. Het is inmiddels bijna 7 uur, die restaurantreservering van 8 uur ga ik dus nooit halen. Waarom kunnen Peruanen nou niet gewoon eerlijk zijn en fatsoenlijk communiceren.

Francisco weet dat ik om 8 uur ergens moet zijn en besluit dat hij wil proberen in 45 minuten naar Cusco te reizen. Ik zie de bui al hangen en zeg dat ik liever heb dat hij veilig rijdt, zelfs als dat betekent dat ik te laat kom. Dat besluit hij niet te horen, met als gevolg dat we de komende 45 minuten over het asfalt vliegen, ik op het puntje van mijn stoel zit en geconcentreerd "meekijk".

En om mijn ergenis helemaal compleet te maken besluit Francisco een Spaanstalig ABBA cd'tje op vol volume op te zetten (ja, die bestaan!).

Ik zak weg in mijn stoel, kijk chagrijnig voor me uit, probeer mijn Ipod zo hard te zetten dat mijn muziek het ABBA gejengel overstemt en laat het allemaal maar over me heen komen.