Punctualiteit

Dat Peruanen niet punctueel zijn wist ik al. Maar dat het zó erg was...

Afgelopen zaterdag had ik een sportdag van het werk omdat onze organisatie 25 jaar bestaat. Het zou om 8 uur beginnen. Dat vond ik wel heel erg vroeg voor een zaterdagochtend en dus besloten Barry en ik wat later te gaan. Rond half 10 kwamen we aan op het sportveld. Een groot deel van mijn collega's was er nog niet en er was nog geen wedstrijd gespeeld. Rond een uur of 11 (3 uur na het officiële begin dus!) werd er eindelijk met de wedstrijden begonnen.

Ik heb zelf maar 5 minuten volleybal gespeeld. Ik deed het voor mijn gevoel beter dan ooit, maar blijkbaar was de teamcaptain niet overtuigd en dus werd ik gewisseld voor iemand anders om vervolgens de hele wedstrijd langs de kant te staan. We verloren de wedstrijd, lagen daardoor uit de competitie en dus was voor ons het sporten afgelopen voor het goed en wel begonnen was. Verder was het wel gezellig. Veel collega's hadden man/vrouw en kinderen meegenomen en we hebben gewoon lekker in het gras gezeten en gekletst.

's Avonds zou er een galadiner zijn. Dat zou om 7 uur beginnen. We besloten wat later te gaan, maar ook weer niet te laat, want het was tenslotte een diner en dat zou toch niet te laat beginnen????

Wel dus. Toen wij om kwart voor 8 aankwamen was er nog niemand. Ook het eten was nog niet gearriveerd. Net toen we op het punt stonden om maar weer even naar huis te gaan kwam een collega binnen. Samen met hem hebben we nog ongeveer 3 kwartier gewacht tot de volgende gasten binnenkwamen. Ik stikte inmiddels van de honger, want ik had sinds die middag niks meer gegeten. Ondertussen werd de Pisco Sour (typisch Peruaans alcoholisch drankje) ingeschonken en voortdurend bijgeschonken. Erg verstandig op een lege maag. Om 10 uur werd eindelijk begonnen met de speeches. Inmiddels waren ook bijna al mijn collega's er. En toen, om kwart voor 11, ruim 3 en een half uur te laat, werd eindelijk het eten geserveerd. Pfffff.